Sercem pisane wiersze
Wierszem pisane te słowa.
Uczucie wypływa z serca.
Zamieniają się w litery na kartce.
W szereg liter i słów.
W pieśń pełną łez.
Znaków szczególnych jest brak.
Miłość jest piękna, bez skazy.
Nie ma jej przecież wcale,
tylko o niej marzę.
Tęsknię za nią znów.
Miłość wierszem pisana
czerwonym piórem w zeszycie.
Oto moja chwila prawdy.
Jestem sama, bez ciebie.
Dlaczego mnie zapomniałeś nie wiem.
Katarzyna Kordek
Pozwól mi być słońcem które ogrzeje serce.
Pozwól mi być przy tobie, nie odpychaj mnie.
Pozwól mi dzielić z tobą życie.
W piękne chwile zamienić każdy dzień.
Jak wodospad obmywać twoje ciało.
Pozwól mi zaspokoić twoje pragnienie.
Z czary miłości pozwolić pić.
Pozwól mi być przy tobie.
Dla ciebie tylko żyć.
Nie pozwól bym była tylko wspomnieniem.
Nie pozwól bym była wiatrem
który odchodzi i wraca.
Nie pozwól abym była myślą
która czasem powraca.
Nie pozwól mi zapomnieć ciebie.
Katarzyna Kordek
Nadałeś imię mojemu życiu.
Nadałeś jemu sens.
Poukładałeś je w całość jak książkę.
Jak poemat, jak jakiś wiersz.
Kartki jednak wyblakły już.
Brakuje kilka stron z życia.
Nic nie układa się w całość.
Pustka, luka w życiorysie.
Wspomnienia z głowy powypadały
lub nie chcę tego pamiętać już.
Zapadłam w śpiączkę na chwilę.
Nad swoim ciałem unosiłam się.
Być może chciałam być motylem,
z głowy myśli wyrzucić złe,
na nowo swoje życie układając.
Katarzyna Kordek
Pij z moich ust nektar miłości.
Spijaj go małymi łykami
abyś się nie zachłysnął
nowymi, cudownym doznaniami.
Spijaj tą miłość jak lekarstwo.
Przy tobie nigdy nie mogłam zasnąć.
Przy tobie tylko chciałam się budzić.
Przy tobie nawet nocą było jasno,
bo twoje serce rozświetlało drogę.
Twoje myśli przyciągały mnie.
Być wciąż przy tobie chcę.
Na skrzydłach miłości unosić się
i powoli opadać w twoje ramiona.
Jak anioł poczuć się.
W twoim sercu się schować.
Katarzyna Kordek
O nic nie będę już prosić.
To co ma być to będzie.
Muzyką z serc świat zalewa się.
Blady świt otwiera serca na nowy dzień.
Na nowe doznania, świat jest do kochania.
Muzyka z serc płynie cichutko.
Jak w struny uderza powoli.
Miłość jest cudownym uczuciem
chociaż czasami tak boli.
Lecz staraj się nie omijać jej.
W rytm jej muzyki poruszaj się.
Zamknij oczy i spójrz w serce.
Ono nigdy nie kłamie.
Ono chce kochać więcej.
Dużo może dać od siebie.
Katarzyna Kordek
Pozwól mi odnaleźć ciebie w blasku księżyca.
Pozwól mi odnaleźć ciebie w nieba błękicie.
Pozwól mi połączyć się z tobą.
Pozwól że dam ci swoje życie.
Może pójdziemy jedną drogą?
Pozwól że będę spijać nektar miłości
z twoich ust i oczu kochających.
Pozwól że mocno się wtulę w ciebie.
Niech miłość nas ze sobą połączy.
Pozwól byśmy stali się jednością.
Pozwól mi pokochać ciebie.
Proszę tylko o twoje serce.
Pozwól mi być blisko.
Nie odtrącaj mnie od siebie.
Pozwól mi zasypiać przy tobie.
Katarzyna Kordek
Ubierz mnie we wspomnienia.
Ubierz mnie w swoje dłonie.
Czuję się naga na zewnątrz.
Puste jest wnętrze moje.
Wstydzę się więc zamykam oczy.
Z zimna czuję ciarki.
Z miłości ktoś obnaża mnie.
Zranił serce moje.
Oczy pozostawił pełne łez.
Więc odziej mnie we wspomnienia.
Daj mi szatę zieloną nadziei
z paskami czerwonej miłości.
Złotymi nićmi słońca ogrzej.
Nie dawaj żółtej zazdrości.
Nadzieja i miłość wystarczą mi.
Katarzyna Kordek
Chciałam być w twoich ramionach
ale boję się że znów odrzucisz mnie.
Chciałabym być bardzo blisko
ale boję się że znów zranisz mnie.
Chciałabym poczuć twoje ciało.
Pragnę poczuć twój zapach.
Wierzyć że zawsze będziesz tu.
Dłonią nie dotykać pustki.
Chcę zobaczyć ciebie znów.
Wierzyc że będziesz blisko.
Chcę kochać i być kochaną.
Budzić się przy tobie rano.
Wieczorem przy tobie zasypiać.
Patrzeć w twoje oczy, o nic nie pytać.
I ze wschodem słońca miłość byłaby gorąca.
Lecz się boję, boję się szczerze.
W twoją miłość już nie wierzę.
Znów ran zadał byś wiele mi.
Zburzył wszystkie moje sny.
Nie został nawet przyjacielem.
Katarzyna Kordek
Zło zawsze skrada się powoli
lecz uderza ze zdwojoną siłą.
Niedawno tacy byli szczęśliwi.
Wpatrzeni w siebie, zakochani.
Teraz nie mogą patrzeć na siebie.
Wiele sobie wybaczali,
lecz zło jak bumerang powraca.
Nie pomogła im już miłość.
Nie pomogła ciężka praca.
Żadna rozmowa ze sobą.
Czy miłość poprostu odeszła?
Zostawiła te dwa serca?
Dlaczego wybaczyć sobie nie mogą?
Czemu nie chodzą tą samą drogą?
Czemu udają że nie znają się?
Czym była ta miłość skoro zło wygrało.
Jemu innego serca się zachciało.
A przecież ciągle jej powtarzał
te dwa słowa :kocham cię.
Wszystko było bez znaczenia.
Katarzyna Kordek
Rysa na sercu pozostała.
Posklejać się jego nie da.
Jak dzbanek który pękł na pół,
nic nie zostało z mojego serca.
Jestem pyłem, niepotrzebna nikomu.
Wiatr rozsypał wszystkie kawałki.
Nie mogę ich już odnaleźć.
Mówią że jestem bez serca.
Być może mają rację.
Nauczyłam się być zła przy tobie.
Zbyt wiele cierpienia mi dałeś.
Ty serce moje złamałeś
i odszedłeś do innej ciemną nocą.
Nawet przez chwilę się nie zatrzymałeś.
Nie odwróciłeś się za siebie.
Katarzyna Kordek
Wymalowane serce całe ze złota
wysoko na niebie lśni.
Jedno malutkie i drugie większe.
Tymi sercami jesteśmy my.
To są znaki miłości.
Każdy kto patrzy to zazdrości.
Gorąca miłość te serca wymalowała.
Płonęła, do nieba się dostała.
I teraz świeci gorąco jak słońce.
Rozsiewa miłość wokół nas.
Jest zaraźliwa, wraz z wiosną przybywa.
Nadchodzi pogoda ducha.
Kto chce miłości słucha.
Kto nie chce zamyka na klucz serce.
Więcej miłości nie szuka.
Katarzyna Kordek
Kroplami łez ozdobiony świat.
Pełno na oknach ich jest.
Jak wodospad spływają w dół,
po policzkach staczają się.
Pozostawiają kałuże z łez.
Słone są bardzo tak.
Widać że w oczach ich już brak.
Wiatr się zerwał i dmie.
W sercu burza jest.
Uczucia walczą ze sobą.
Jak pogoda raz dobra raz zła.
Raz świeci słońce raz pada deszcz.
Walczę sama ze sobą.
Walczę, nie poddaję się.
Wycieram te krople z łez.
Katarzyna Kordek
Niedługo wszystko obudzi się do życia.
Drzewa w liście zostaną ubrane.
Cieplejsze zrobią się znowu dni.
Znikną kolory szaro białe.
Zieleń zawita wśród nas.
Złotymi nićmi słońce świat oplecie.
Jak drabina z chmur spłyną na ziemię.
Łąki zasieją się kwiatami
jak kolorowymi dywanami.
Oznaki wiosny niedługo znajdziecie.
Kroczy dumna przed siebie powoli.
Gdzie się pojawi cieplej się robi.
Topnieją lody nawet w sercach,
i świat zmienia swoje kolory.
Mnóstwo zapachów liści i kwiatów.
Katarzyna Kordek
Przypomniałam sobie ciebie mój Boże.
W modlitwie z tobą łączę się.
Ja wiem że zbyt rzadko z tobą rozmawiam.
Nie wiem czy teraz wysłuchasz mnie.
Czy moje słowa są coś warte dla Ciebie?
Nie znajduję w sobie słów.
W gardle jak klucha stanęły.
Posłuchaj więc mojego milczenia.
Wytrzyj te łzy cierpienia.
Podaj mi tylko swoją dłoń.
W niebo wpatruję się jak w talizman.
Jak na różańcu liczę gwiazdy.
I widzę krzyż który ciągle dźwigasz.
Jesteś zmęczony, poraniony
ludzi złymi zachowaniami.
Nie takiego świata dla nas chciałeś.
Całe serce swoje dałeś,
aby świat był piękny i tylko nasz.
Wokół jest jednak tyle zła.
Ludzie sami niszczą to co zbudowałeś.
Katarzyna Kordek
Jak wyrwana ze snu.
Z potem na twarzy, wystraszona.
Chciała się ukryć.
Chciała być w czyiś ramionach.
Rękoma ogatnęła pustkę.
Nie było nikogo obok.
Zły wiatr w nos się jej śmiał.
Świszczał, gwizdał, rechotał.
Nie pozwolił jej już spać.
Zostawił złe sny i ten dziki śmiech.
Odwróciła się w drugą stronę.
Do poduszki przytuliła głowę,
modlitwę jak zaklęcia wypowiadając.
Chciała zamknąć oczy, jeszcze zasnąć.
Najlepiej nigdy nie obudzić się.
Po co żyć gdy nikt nie rozumie?
Po co? Jeżeli nikt kochać nie umie?
Ona się czuje jakby nie była stąd.
Jakby Bóg popełnił błąd
zsyłając ją na ziemię.
Katarzyna Kordek
Nie ma nic co mogę w sercu zapisać.
Nie ma nic bo ono jest puste.
Słowa rzucane były na wiatr.
Tak naprawdę nic nie czułeś.
To były słowa bez żadnego dźwięku.
Nic nie układało się w całość.
Serenada nie wychodziła nam.
Jakieś kwilenie do księżyca
bo i tak chciałeś być sam.
Nie potrzebna byłam tobie.
Byłam przykrywką jak wieko na słoiku.
Odszedłeś powoli, po cichu.
Jak kot poszedłeś swoją drogą.
Moje oczy dogonić ciebie nie mogą.
Zniknąłeś w tłumie obłąkanych ludzi.
Katarzyna Kordek
Tyle wspomnień, tyle żalu.
Tyle wiatru w oczy wiało.
Tyle też dobrych chwil zapamiętałam.
To że tak blisko ciebie miałam.
Że byłeś dla mnie i mój.
Serce rwało się do ciebie.
Na ustach słowa kocham ciebie.
I uśmiech który chciałam ci dać.
Ty jednak nic nie chciałeś brać.
Opuściłeś mnie na ziemi i w niebie.
Przekreśliłeś szybko wszystko.
Nie chciałeś być już blisko.
A słowa dla innej zostawiłeś.
Sponiewierałeś i zdradziłeś.
Został ból po rozstaniu i łzy.
Katarzyna Kordek
Otulona szatą białą.
Zziębnięte ma swoje ciało.
Zima przemierza wszystkie krańce świata.
Zostawiła szron i zasypane drzewa.
Grudniową nocą kolędy śpiewa.
Gwiazd na niebie moc.
To jest cudowna noc.
Lecz szukam tej jednej dla siebie.
Tej która przypomina mi ciebie
i nie pozwala zasnąć w tę noc.
Tego zima nie zakryje.
Gwiazdy widoczne są i w zimie.
Całe niebo zakrywają.
Gwiezdną kołdrą otulają
lecz nie pozwalają zasnąć mi.
Katarzyna Kordek
Dostałam w spadku ziarnko goryczy
oraz słowa :Ty się dla mnie nie liczysz.
Dostałam perły z łez i rozczarowanie.
W zamian nie dałam Ci nic.
Wystarczyły te łzy słone jak sól.
Wcześniejsze słowa słodkie jak miód,
w sercu zapadły mi na zawsze.
Lecz to musiałby być cud
żeby zatrzymać ciebie.
Nie chcę już nic od ciebie.
Odszedłeś i może tak lepiej.
Serce z piersi już się nie wyrywa.
W nim ciągle jest ostra zima.
Zamieniło się serce w lód.
Katarzyna Kordek
Unieś mnie na skrzydłach jak wiatr.
Na chmurze wysoko posadź mnie.
Pozwól mi z góry patrzeć na świat.
Pozwól mi schować się we mgle.
Chcę przed światem ukryć się.
Czasem jestem bardzo zła.
Tak często jest mi brak sił.
Czasem już poddaję się.
Nie czuję Boże żebyś przy mnie był.
Czy opuściłeś już mnie?
Ja wiem że zawsze jesteś w potrzebie.
Wystarczy zawołać ciebie.
Zawsze wyciągniesz swoją dłoń
lecz siły jest mi brak
by ciągle wołać ciebie.
Katarzyna Kordek